گارد جاویدان (پهلوی)
گارد جاویدان شاهنشاهی پهلوی | |
---|---|
بنیانگذاری | ۲۱ فروردین ۱۳۴۴ |
برچیده شده | ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ |
ستاد | تهران، ایران |
رهبری | |
فرمانده | سپهبدسید محسن هاشمینژاد ارتشبد جعفر شفقت |
گارد جاویدان پهلوی نام یگان ویژهای در دوران پادشاهی محمدرضا پهلوی بود که مسئولیت حفاظت از دودمان شاهنشاهی و کاخها و ابنیه سلطنتی را بر عهده داشت.
از سال ۱۳۰۳ تا پایان پادشاهی رضاشاه، تنها یک گروهان پیاده ارتش مسئولیت نگهبانی از او و خانوادهاش را بعهده داشت. بعدها و در آغاز پادشاهی محمدرضا شاه ، این یگان به استعداد یک گردان (دربردارنده نزدیک به ۳۵۰ تن) ارتقا یافت؛ که به آن هنگ گارد گفته میشد. اما سربازان آن همچنان وظیفه بودند. پس از ترور ناموفق محمد رضا شاه توسط سرباز رضا شمسآبادی در ۲۱ فروردین ۱۳۴۴ بهتدریج این گردان مورد تجدید سازمان قرار گرفت به ترتیبی که نیروهای وظیفه از آن خارج و تنها از کادر رسمی نیروی زمینی در سازمان آن استفاده شود.[۱] تیمسار سرلشکر محمود بهارمست طراحی پوشاک و نشانهٔ (آرم) این گردان و سرگرد عباس قرهباغی (ارتشبد بعدی) وظیفهٔ استخدام کادر آن را بر عهده گرفتند.[۱] در سازمان جدید گارد جاویدان با استعداد یک تیپ، جمعی لشکر ۱ پادگان مرکز گردید. بعدها این تیپ از لشکر ۱ منتزع و به صورت تیپ مستقل در آمد (محل سرلشگری) و فرماندهی آن را تیمسار سید محسن هاشمینژاد بهعهده گرفت. بعدها لشکر ۱ به «لشکر پیادهٔ گارد شاهنشاهی» تغییر نام داد و به همراه «تیپ مستقل گارد جاویدان» و «مرکز آموزش» ، مجموعاً سازمان گارد شاهنشاهی را تشکیل دادند.
افراد به دو صورت داوطلب و سرباز وظیفه جذب گارد می شدند.قبل از عضویت پیشینه خودشان و سوابق خانواده بررسی می شد و حتی اگر یکی از اعضای خانواده داوطلب جرم عادی انجام داده بود عضویتش پذیرفته نمی شد.محافظت از شاه در سه رده انجام می شد. رده وظیفه از قسمت بیرونی کاخ محافظت میکرد.رده افسران داوطلب در داخل و ماموران خاص که لباس نظامی نداشتند ولی مسلح بودند از نزدیک ترین فاصله با شاه از وی محافظت می کردند.[۲]
بنا به ادعای هاشمی نژاد، یکی از فرماندهان گارد جاویدان، افراد این گارد نه تنها جزو بهترین نیروهای ایران بودند بلکه در دنیا هم جزو بهترین بودند به طوری که هر ساله در مسابقات تیراندازی با وجود حضور کشورهایی مثل آمریکا و انگلیس این نیروهای گارد بودند که اول می شدند.[۳]
در سال ۱۳۵۷ فرماندهی گارد شاهنشاهی بهعهدهٔ تیمسار سپهبد عبدالعلی بدرهای بود که همزمان فرماندهی نیروی زمینی شاهنشاهی را نیز بهعهده داشت. معاونت فرماندهی گارد شاهنشاهی بهعهدهٔ تیمسار سپهبد مهدی رحیمی بود.
گارد جاویدان و انقلاب
[ویرایش]در جریان وقایع انقلاب ۵۷، لشکر پیاده گارد شاهنشاهی مأمور به فرماندار نظامی تهران شد ولی هیچگاه از گارد جاویدان شاهنشاهی برای مقابله با انقلابیون استفاده نشد.منبع
پس از خروج شاه در ۲۶ دی ماه ۵۷ و تضعیف شدید سلسله مراتب فرماندهی، به ابتکار تیمسار بدرهای و تیمسار نشاط در چهارم بهمن ۱۳۵۷ تعداد محدوی از واحدهای لشکر پیاده و گردان تانک گارد جاویدان در منطقه لویزان اقدام به برگزاری مانوری محدود با هدف نمایش اقتدار و تسلط ارتش بر امور انجام دادند[۴].در صبح روز ۲۱ بهمن ماه ۱۳۵۷ در پی درگیری همافران و درجه داران پادگان دوشان تپه واحدهایی از لشکر پیاده گارد به منطقه اعزام و با همافران درگیر شد.[۴] با وخامت اوضاع در دوشان تپه و بالا رفتن احتمال حمله افراد مسلح به کارخانه مسلسلسازی در شرق تهران، علیرغم دستور مستقیم عبدالعلی بدرهای برای اعزام گارد جاویدان به منطقه درگیری، فرمانده وقت گارد سرلشکر علی نشاط به بهانه مأموریت ویژه گارد جاویدان برای حفاظت از کاخها و ابنیه سلطنتی از دستور مافوق استنکاف و در روز ۲۲ بهمن همبستگی خود را با انقلاب از طریق پیام رادیویی اعلام نمود.[۵]
پس از انقلاب
[ویرایش]گارد شاهنشاهی پس از پیروزی انقلاب عملا منحل و سپس به لشکر ۲۱ حمزه آذربایجان تغییر نام داد که بعد از جنگ ایران و عراق لشکر ۲۱ حمزه به تبریز نقل مکان کرد و همه سربازانش عضو گارد جاویدان بودند و هماکنون پادگان گارد جاویدان سابق در اختیار مرکز آموزشهای پشتیبانی نزاجا یا همان مراپش در منطقه لویزان قرار دارد.
فرماندهان گارد جاویدان
[ویرایش]فرماندهان گارد تا انقلاب ۱۳۵۷ عبارت بودند از:
- سپهبد سید محسن هاشمینژاد
- ارتشبد جعفر شفقت
- ارتشبد عباس قرهباغی
- سرلشکر عزیزالله ضرغامی
- سپهبد ایرج محوی
- ارتشبد نعمتالله نصیری (اعدام شد)
- سپهبد عبدالعلی بدرهای[۱] (ترور شد)
- سرلشکر علی نشاط (اعدام شد)
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ظهور و سقوط سلطنت پهلوی. انتشارات اطلاعات. تهران. ۱۳۶۹
- ↑ تاریخ شفاهی ایران در دانشگاه هاروارد مصاحبه با محسن هاشمی نژاد نوار شماره ۳
- ↑ تاریخ شفاهی ایران در دانشگاه هاروارد مصاحبه با محسن هاشمی نژاد نوار شماره ۳
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ «انقلاب ۵۷». من و تو ۱.
- ↑ اعترافات ژنرال، خاطرات ارتشبد عباس قره باغی، نشر نی، چاپ اول ۱۳۶۴.